Wie ziek wordt, stapt niet alleen een medische wereld binnen, maar ook een nieuwe werkelijkheid. Een werkelijkheid die draait om afspraken, controles, onderzoeken en behandelingen. Een wereld van gangen die allemaal hetzelfde lijken, met deuren die leiden naar wachtkamers, spreekkamers en behandelruimtes.
Aan de buitenkant lijkt het allemaal zo praktisch: je gaat, je wacht, je laat je onderzoeken en je gaat weer naar huis. Maar wie het zelf meemaakt, weet dat er een laag onder zit die zelden wordt benoemd: de stille eenzaamheid van ziekenhuisgangen.
De sfeer van de gangen
Iedereen die wel eens in een ziekenhuis heeft rondgelopen, herkent het gevoel. Lange, rechte gangen. Vaak wit, soms met zachte kleuren, maar altijd met dezelfde neutrale geur en hetzelfde geluid: het tikken van hakken, het piepen van een infuuspomp, een stem door de intercom.
De gangen zijn druk en stil tegelijk. Druk omdat er altijd mensen lopen: artsen, verpleegkundigen, patiënten, bezoekers. En stil omdat iedereen op zijn eigen eiland lijkt te zitten. Je loopt tussen anderen, maar je draagt je eigen verhaal, je eigen vragen, je eigen angst.
De eenzaamheid die niemand ziet
Die eenzaamheid zit niet alleen in het letterlijk alleen lopen. Ze zit in het gevoel dat niemand écht kan meelopen met wat er in jou gebeurt.
-
Je partner kan naast je lopen, maar je gedachten tijdens het wachten op een uitslag draag je alleen.
-
Je vrienden kunnen zeggen dat het “wel goed komt”, maar zij hoeven niet met klamme handen in die wachtkamer te zitten.
-
Je omgeving ziet het ziekenhuisbezoek vaak als “gewoon een afspraak”, terwijl het voor jou voelt alsof de wereld even stilstaat.
Het maakt dat je je afgesneden voelt van de gewone realiteit. Alsof er twee werelden naast elkaar bestaan: de wereld van het ziekenhuis en die van buiten, waar alles gewoon doorgaat.
Kleine verhalen die veel zeggen
Een vrouw vertelde: “Mijn man ging mee naar de oncoloog, maar toen ik daar zat, hoorde ik alleen mijn eigen hartslag. Ik voelde me zo alleen, terwijl hij letterlijk naast me zat.”
Een jonge vader zei: “De weg naar de uitslagenkamer voelde als een kilometer door een tunnel. Niemand kan dat stuk met je meelopen, hoe graag ze ook zouden willen.”
Een ander beschreef hoe ze na elk bezoek de auto instapte, de motor startte en dacht: “En nu moet ik weer gewoon in de wereld stappen, terwijl ik daar net in een andere werkelijkheid zat.”
Deze voorbeelden laten zien: de eenzaamheid zit vaak niet in het feit dat er niemand bij je is, maar in het gevoel dat je iets draagt wat niemand helemaal kan begrijpen.
Waarom het zo zwaar voelt
-
Het verlies van controle
In het ziekenhuis word je patiënt. Je geeft je over aan artsen, onderzoeken, apparaten. Dat maakt je kwetsbaar.
-
De wachtkamers
Wachten op een uitslag is vaak zwaarder dan het gesprek zelf. In die minuten of uren lijkt de tijd stil te staan, en word je geconfronteerd met al je angsten.
-
Het onbegrip van buitenaf
Voor je omgeving is een controle “gewoon een afspraak”. Maar voor jou kan het voelen als een levenslot dat op het punt staat beslist te worden.
-
De stilte na afloop
Na een bezoek aan het ziekenhuis rijd je naar huis, en buiten gaat alles door alsof er niets gebeurd is. Juist dat contrast kan de leegte vergroten.
Wat kan helpen in die gangen
De eenzaamheid van ziekenhuisgangen kun je niet volledig wegnemen. Maar er zijn wel manieren om ze dragelijker te maken.
1. Neem iets vertrouwds mee.
Een sjaal, een ring, een foto in je telefoon, een briefje in je zak. Iets dat je verbindt met thuis of met jezelf.
2. Schrijf je gedachten op.
Neem een notitieboek mee. Schrijf op wat je voelt terwijl je wacht. Het maakt de gedachten concreet, in plaats van dat ze in cirkels door je hoofd blijven gaan.
3. Plan na afloop iets kleins.
Een kop koffie met een vriend, een wandeling, een kort belletje. Het helpt om weer te landen in de gewone wereld, zodat je niet in stilte blijft hangen.
4. Spreek het uit.
Zeg eerlijk tegen iemand: “Die ziekenhuisgangen voelen zo eenzaam.” Vaak is het al helpend om je gevoel woorden te geven.
5. Zoek herkenning.
Lotgenoten begrijpen vaak beter wat je bedoelt dan iemand die er nooit liep. Een kort gesprek kan voelen als erkenning: “Ik ben niet de enige.”
Een metafoor: de tussenwereld
De ziekenhuisgangen voelen vaak als een tussenwereld. Niet thuis, niet op je werk, niet op straat. Het is een plek waar je wacht tussen hoop en vrees, tussen verleden en toekomst. Een plek waar de tijd anders aanvoelt, waar je stilgezet wordt terwijl het leven buiten gewoon doorgaat.
En die tussenwereld maakt eenzaam. Maar het helpt al als je weet: dit gevoel is normaal. Je bent niet de enige die die gangen zo ervaart.
Reflectievragen
-
Hoe ervaar ik mijn eigen ziekenhuisbezoeken: als praktisch, of juist emotioneel zwaar?
-
Wat voel ik in de gangen of wachtkamers: angst, spanning, leegte?
-
Wie kan ik hierover vertellen, zodat ik dit niet in stilte hoef te dragen?
-
Wat zou mij kunnen helpen om een bezoek minder eenzaam te laten voelen?
De eenzaamheid van ziekenhuisgangen is een ervaring waar weinig over wordt gesproken, maar die velen diep herkennen. Mensen zien de muren, de artsen, de afspraken – maar niet de stille weg die jij innerlijk aflegt.
Die eenzaamheid zegt niets over jou. Het zegt iets over hoe intens, kwetsbaar en menselijk het is om ziek te zijn.
Juist daarom is het belangrijk om woorden te geven aan die stille wereld. Want in die woorden ontstaat herkenning. En in herkenning ontstaat steun. Je hoeft de gangen niet lichter te maken, maar je mag weten: je loopt ze nooit helemaal alleen.
Soms zeggen woorden niet genoeg om de ervaring van ziekte en ziekenhuisgangen te vangen. Muziek kan op een andere manier raken – direct in je hart. Daarom schreef ik een lied dat aansluit bij dit artikel: In de gangen van het licht.
Een lied dat gaat over stilte, wachten en eenzaamheid, maar ook over de hoop die met je meeloopt, zelfs op de moeilijkste momenten.
🎵 Beluister hier het lied: In de gangen van het licht
Wil je meer van mijn muziek beluisteren?
Ga dan naar mijn YouTube-kanaal: Jaap Goedegebuur
Daar vind je meer liederen over rouw, troost en het leven zelf.