Over hoop houden wanneer het medische verhaal eindigt
Er komt een moment waarop de arts je aankijkt, misschien even zwijgt, en dan zegt:
“We kunnen niets meer voor u doen.”
Of: “Het wordt niet meer beter.”
Die woorden kunnen als een sluier over je leven vallen. Alsof er iets definitief wordt dichtgeschoven. De toekomst, de genezing, het vertrouwen in vooruitgang. En toch…
Wat als jij vanbinnen voelt: “Maar dit is niet het einde. Ik voel dat er nog iets mogelijk is”?
Wat als jouw hoop botst met wat de ander een ‘realistisch beeld’ noemt?
Het verschil tussen genezen en beter worden
Artsen kijken met medische ogen. Ze spreken vanuit cijfers, protocollen, wetenschappelijke richtlijnen. Als zij zeggen dat je ‘niet beter’ wordt, bedoelen ze: het lichaam zal zich niet herstellen volgens bekende medische wegen.
Maar jij bent meer dan een lichaam. Jij bent ook een levend verhaal – met hoop, geloof, levenskracht, ervaringen, intuïtie.
Genezing is niet altijd hetzelfde als beter worden.
Soms betekent ‘beter worden’:
-
vrede sluiten met je situatie,
-
een diepere laag van leven aanboren,
-
of zelfs een onverwacht lichamelijk herstel ervaren dat niemand kon verklaren.
Er zijn mensen die “uitbehandeld” waren, maar toch doorleefden. Soms langer dan gedacht. Soms met meer intensiteit dan ooit.
De innerlijke worsteling: tussen hoop en werkelijkheid
Wat als jouw hoop voelt als waarheid, maar de wereld die niet met je deelt?
Dat is een eenzame plek.
Misschien voel je je naïef. Of koppig. Of zelfs schuldig dat je niet accepteert wat je verteld is.
Je kunt twijfelen aan jezelf:
Ben ik aan het ontkennen? Of ben ik trouw aan iets diep in mij?
Er is een spanningsveld tussen je hoop bewaren en toch ook ruimte geven aan het verdriet, de angst en het niet-weten. Je hoeft niet te kiezen tussen hoop en realisme. Ze kunnen naast elkaar bestaan – als je durft toe te laten dat het leven zelf groter is dan één diagnose.
Reflectie
-
Waar geloof ik in – en waarom?
-
Welke stemmen hoor ik in mij: de hoopvolle, de angstige, de moedige, de vermoeide?
-
Wat heb ik nodig om trouw te blijven aan mezelf?
Zoek bondgenoten in hoop
Als jouw hoop niet wordt erkend, is het des te belangrijker om mensen te vinden die wél kunnen meebewegen. Geen mensen die beloven dat alles goed komt – maar mensen die naast je durven staan in het niet-weten.
Soms is dat een vriend of geliefde. Soms een alternatieve behandelaar, een therapeut, een geestelijk verzorger. Soms iemand die zelf die weg is gegaan.
Je hebt geen cheerleaders nodig. Je hebt getuigen nodig.
Mensen die zeggen: “Ik zie je. Ik geloof dat jouw weg ertoe doet, ook als ik hem niet begrijp.”
Geef je hoop handen en voeten
Hoop is niet passief. Het is een kracht die richting geeft aan je keuzes. Als jij gelooft dat er herstel mogelijk is – in welke vorm dan ook – wat kun je dan concreet doen?
Neem bijvoorbeeld mijn vrouw Fenja.
Zij leeft met een lever- en nieraandoening die niet meer over gaat (volgens de specialisten). De ziekte is progressief: haar functies gaan langzaam achteruit, en dat merken we lichamelijk. De artsen kunnen de achteruitgang niet stoppen.
En toch... houden wij hoop.
Niet de hoop op een mirakel dat alles ineens oplost – maar hoop als levenshouding.
Dat zie je terug in hoe we leven: we eten bewust, bewegen met aandacht, bouwen ritme en rust in. En we vinden kracht in ons geloof. Niet als formule, maar als voeding voor de ziel.
Wat voor ons werkt, hoeft niet voor iedereen te werken. Maar het is onze manier om te zeggen:
We leven vandaag – en vandaag kiezen we voor leven.
Reflectie
-
Wat wil mijn lichaam me vertellen?
-
Wat geeft me kracht, energie, rust?
-
Wat wil ik vandaag kiezen, ondanks alles?
Leven in een cultuur van maakbaarheid
We leven in een wereld die gericht is op controle, vooruitgang, meetbare resultaten. “Alles is te fixen, als je maar hard genoeg je best doet.” Maar wat als dat niet meer opgaat?
Ziek zijn – en tegelijk hoop houden tegen de stroom in – stelt ons diepste mens-zijn bloot.
Het vraagt moed om te zeggen: “Ik geloof in meer dan wat de cijfers zeggen.”
En evenveel moed om te zeggen: “Ik weet het ook niet, maar ik blijf open.”
In een cultuur van oplossen, is het een daad van kracht om te blijven léven terwijl de uitkomst onzeker is.
Tot slot
Als de arts zegt: “Je wordt niet beter”, dan is dat één waarheid – een medische, goedbedoelde, deskundige waarheid. Maar jij leeft ook met een andere waarheid: die van je intuïtie, je geloof, je innerlijk weten.
Misschien loopt het zoals men zegt. Misschien ook niet. Misschien ontstaat er iets wat niemand had kunnen voorzien.
Blijf luisteren. Niet alleen naar de arts. Niet alleen naar je angst. Maar naar die stille stem in jezelf die zegt: “Ik ben nog niet klaar. Ik leef.”
Want hoop is geen garantie.
Maar het is wel een manier van leven.
Soms zijn er geen woorden genoeg om te zeggen wat je voelt. Hoop is dan geen zin, geen theorie, geen gedachte. Het is een lied in jezelf dat weigert stil te worden.
Een melodie die blijft klinken, zelfs als het stil is om je heen.
Een refrein dat zegt: “Ik ben er nog. Ik adem nog. Ik geloof nog.”
Laat dit lied klinken als een gebed, een fluistering, een herinnering aan wie jij bent – ook als het moeilijk wordt.